Prefabrykacja więźby dachowej z zastosowaniem płytek kolczastych w ciągu ostatnich 30-tu lat stała się dominującą metodą jaką wznosi się dachy w USA, Australii, Europie Zach. i Płn. Technologię zapoczątkował w USA, w 1952 roku.
A. Carrol Sandford opracowując nowego typu łącznik - jednostronną płytkę kolczastą. W 1961 zostały wydane pierwsze amerykańskie normy dotyczące jej stosowania. W początkach lat 60-tych system dociera do Europy. Pierwsze konstrukcje, z użyciem płytek importowanych z USA, powstają w Szwajcarii i Norwegii. Rośnie liczba producentów wiązarów i w 1976 powstają pierwsze europejskie zakłady płytek kolczastych - w Wielkiej Brytanii, Szwecji i Norwegii.
System od lat 70-tych zdobywa sobie coraz większą popularność w budownictwie np. w Szwecji w 1970r. w tej technologii wykonano zaledwie 1% więźb, w 1980 - już 40% a obecnie 99%. W Europie Środkowej system najszybciej przyjął się w Czechach, gdzie jego udział w rynku wynosi obecnie 55%.
System prefabrykacji pozwala produkować cały szereg typów wiązarów. Najczęściej spotyka się kilkanaście podstawowych rodzajów lecz ich kształt jest praktycznie dowolny.
Zalety systemu:
- Stosowanie prefabrykacji drewnianej konstrukcji dachowej obniża koszty budowy!
- Prosty system eliminuje konieczność podzlecania wykonywania dachów specjalistycznym firmom (można nabyć wiązary do samodzielnego montażu lub zrobi to ich producent).
- Duże oszczędności przynosi stosowanie dolnego pasa jako konstrukcji stropu (zarówno w konstrukcjach poddaszy użytkowych jak i nieużytkowych) przez co usuwa się kosztowny strop betonowy.
- Ta eliminacja stropu (typu Filigran czy Teriva) na etapie projektu "odciąża" konstrukcję i pozwala zaoszczędzić dodatkowo poprzez zastosowanie lżejszych ścian i fundamentów.
- Zmniejsza się zakres robót montażowych na obiekcie - znacznie przyspiesza się czas budowy.
- Istnieje możliwość budowy dachu w zimie a poprzez to wydłużenia sezonu budowlanego.
- Jesteśmy gotowi do pozaboitsya pracowników służby zdrowia i zapewnienie im zpack, które mogą być potrzebne podczas pracy na zimno.
- Współpraca zakładu z projektantem na etapie projektowania może obniżyć koszty projektu gdyż konstruktor określa na rysunkach tylko geometrię obrysu wiązara i warunki obciążeniowe. Obliczenia statyczne, dokumentację techniczną i produkcyjną wykonuje już zakład wiązarów.
- Inwestor zna ostateczny koszt więźby już w fazie projektowania (przy wykonaniu tradycyjnym przez cieśli, mamy wówczas lepszy lub gorszy szacunek i w końcowym rozrachunku koszt staje się wypadkową wielu składników takich jak: koszt tarcicy, jej transport, odpady, robocizna cieśli, okucia ciesielskie, materiały impregnujące itp.).
- Ponieważ program komputerowy optymalizuje zużycie tarcicy, występują znaczne jej oszczędności w stosunku do klasycznych konstrukcji (20-40% mniej), co pozwala zakładowi prefabrykacji zaoferować niższą cenę.
- Możliwość dostarczenia konstrukcji dokładnie przed montażem, przy mniejszym ryzyku jej rozkradzenia niż ma to miejsce w przypadku tarcicy luzem.
- Możliwość tworzenia znacznych rozpiętości dźwigarów (do 30m przy elementach prostych i do 40m w elementach łukowych), przez co lite drewno zastępuje znacznie droższe materiały jak stal, żelazobeton czy drewno klejone.
System prefabrykacji daje projektantom swobodę w projektowaniu!
- Istnieje możliwość dowolnego zagospodarowania przestrzeni na poddaszu, gdyż wiązary nie potrzebują słupów podporowych,
- Można swobodnie dopasowywać połacie dachowe do lica muru budynku, zwłaszcza przy nadbudowach już istniejących obiektów,
- Wiązary w zasadzie nie potrzebują podpór pomiędzy zewnętrznymi ścianami co pozwala na całkowitą dowolność ustawiania ścian wewnętrznych. Fundamenty wewnętrzne nie są niezbędne. Ściany działowe mogą być budowane w konstrukcji lekkiej i istnieje możliwość ich późniejszego przestawiania bez większych zmian konstrukcyjnych.
PODZIAŁ WIĄZARÓW DO TRANSPORTU
Duże wymiary wiązarów mogą:
- uniemożliwiać ich transport i/lub jego produkcję w zakładzie lub
- ich przewiezienie na plac budowy może wymagać specjalistycznych środków i metod przewozu, co pociągałoby za sobą wysokie koszty.
Z tego względu system MiTek umożliwia podział elementów:
- oprogramowanie posiada narzędzia umożliwiające podzielenie elementów konstrukcji,
- istnieją specjalne płytki FSP (tzw. "kombi"), które są w połowie płytką kolczastą a w połowie do gwoździowania.